"Хүн төрөлхтний зөвхөн өөрийнхөө л төлөө хийдэг, ганцаардлаас зугтах, айх
айдсаа давах оролдлого, бас гарц нь ХАЙР".
Энэ миний л
тодорхойлолт. Хатуу, магадгүй харгис байж магад. Гэхдээ ХАЙР гэдэг зүйл ирсэн шигээ аз
жаргал биш айдас, зовлонг дагуулаад байдаг юм биш байгаа. Тийм болохоор л
магадгүй үүнээс зугтаж, өөрийгөө зовоохгүй гэсээр яваад гэнэт нүүр
тулахдаа манан дунд жолоо алдаад яахаа мэдэхгүй төөрчихсөн, тэр нь томоо гэгч
АЙДАС болчихоод өршөөлгүйгээр цоо ширтэн үг, үйлдэл бүрийг минь дэнсэлж байж мэдэх. Хүн аймшигтай амьтан юм. Тэр юу ч болж чаддаг. Гагцхүү хүн хүн хэвээрээ л үлдэх нь хамгаас хэцүү мэт бодогдох. Түүний сэтгэлд шунал, хүсэл тачаал, атаа, өс үргэлж бадарч, унтарч, басхүү асахаа хүлээн нуугдаж байдаг. Гагцхүү хэрхэн
зохицуулах вэ гэдгээс л хүний жинхэнэ мөн чанар ил харагддаг. Гэхдээ эхэнд хэлсэнчлэн ганц зөвтгөл нь хайр ч байж магад.
Дуэльд дуудагджээ, нэгэнт ухрахгүйгээр. Эсрэг талд минь шунал, айдас зогсож байна.
Эдэнтэй шархдахгүйгээр биш юм аа гэхэд ядаж бага хохирол амсан учраа олох нь зөвхөн миний асуудал болж. Хүч
хүрэхгүй ч байж магад. Гэхдээ эцсийг нь хүртэл үзэлцээд л дуусах тэр хүч чадал түүнээс минь ирж байна.
"Айх" синдром гэж нэрлэсэн.
Яагаад гэж үү? Мэдэхгүй. "Тийм" гэхийн аргагүй
мэдрэмж мэдрэхээрээ өөрөө өөртөө өгөөд сурчихсан оношны нэг нэршил нь. Энэ
удаагийнх маань харин "айдас" байлаа. Гэхдээ энэ айдас надад хором
бүрийг үнэтэй, сүүлийнх мэт үнэлэх үнэлэмжийг, цаг хугацааг үнэмлэхүй болохыг, цаашдын ирээдүй гэж байдгийг, бас итгэлийг надад өгсөн.
